Anna van Wouw

​Lifeschool Live 2
Er is altijd een morgen, er is altijd weer een nieuwe kans.
​
Haar vader lag opgebaard in Haarlem en haar moeder ging daar naartoe. Ze wilde haar moeder niet alleen laten gaan, echt niet, en ging mee. Ze had geen idee wat haar te wachten stond……
Een uitvaartcentrum is nu eenmaal geen vrolijke plek en deze vormde daar geen uitzondering op. Voor veel mensen is ‘de dood’ het eindpunt en houdt alles op. Dit leven hier op aarde is het; en verder is er niets. Daar komt nog bij dat de dood apart gehouden moet worden, ver van het leven vandaan. Net alsof de dood geen onderdeel is van het leven en net alsof bij de dood alles stopt. Haar vader was overleden op Oudejaarsavond, midden in de winter en het was koud. Binnen was het slecht iets warmer. 

Bedeesd liep zij achter haar moeder aan, de lange gang door tot de kamer waar haar vader lag. Het was heel raar om haar vader in een kist te zien liggen. Hij had zijn mooie pak aan, maar dat deed niets af aan het feit dat hij wel erg dood was. Ze bukte zich om hem een afscheidskus op zijn voorhoofd te geven. Ze was halverwege toen haar moeder zei: ‘Niet schrikken hoor lieverd…… Papa is erg koud”. Ongemerkt reisden deze woorden recht naar het midden van haar hart; ze zou ze nooit meer vergeten……. De tijd vertraagde en even bleef zij halverwege hangen. Toen ging zij verder naar het voorhoofd van haar vader. Hij was koud als steen, als marmer en haar hart nam ogenblikkelijk de temperatuur over. Hoe kan het nou, pap, dat je hier zo ligt? Zo dood? Waarom? Waarom? Haar vader had een blauw hoofd, resultaat van een fikse hersenbloeding. Daarbij had hij een hartstilstand gehad. Ze bedacht zich dat het wel heel zeker de bedoeling was dat hij zou sterven. Nu. Wanhopig voelde ze zich. Hoe neem je als vaderskind afscheid van je vader als je 14 bent? Nee…… God bestond niet, zoveel was zeker. En als Hij bestond was het een klootzak……

De dagen gingen voorbij en haar hart bleef koud. Haar ziel hield zich op de achtergrond en bemoeide zich even helemaal nergens mee. Bezoek kwam en ging, allemaal huilende mensen, een hele kamer vol….. Ze bekeek het met een afstandelijk gevoel. Dit ging helemaal niet over haar, en het had niets met haar te maken. Ze zouden het allemaal zien; zo meteen kwam haar vader gewoon weer thuis. Zou hij het tuinpad aflopen, de achterdeur open doen en hij zou zijn armen spreiden zodat zij zich daarin kon verschuilen. Hij zou haar vertellen dat deze verschrikkelijke nachtmerrie was wat het woord al zei; een nachtmerrie. 
Maar wie er kwam; haar vader niet. Nooit meer….

Haar vader werd begraven in Heemstede. Het sneeuwde heel hard. Na afloop, toen ze weer thuis waren en zij allang in haar bed lag, kon ze niet slapen omdat ze zich zo’n zorgen maakte om haar vader…… Wat zou hij het koud hebben in die kist in zijn mooie pak…..
De dagen werden weken en de weken werden maanden. Uiteindelijk wende zij eraan dat haar vader niet meer zou komen, maar dat nam heel veel tijd in beslag. Haar moeder had de zware taak om nu vader èn moeder voor 2 kinderen te zijn, en dat is geen eenvoudige opgave. Daarbij wilde zij het haar kinderen niet aandoen om met een wanhopig huilende moeder opgescheept te zitten dus huilde zij nooit als de kinderen erbij waren. Haar motto was: ‘niet zeuren en gewoon doorgaan’ en daar hield zij zich heldhaftig aan. Maar ’s nachts, als zij dacht dat de kinderen sliepen, huilde zij in haar bed. Haar dochter hoorde haar toch, het zachte wanhopige snikken, gesmoord door de dekens. 

Er is een Joods gezegde dat zegt dat ieder mens twee keer sterft. Één keer in het echt; en een keer als er niemand meer is die aan hem, of haar, denkt.
Vanaf toen ging er geen dag meer voorbij dat zij niet aan haar vader dacht. Soms schoot het zo door haar heen, soms zag zij iets dat haar aan hem deed denken. In het begin heel vaak en later werd dat wel minder. Maar iedere dag dacht zij aan hem…….. Zij zou hem niet nogmaals laten sterven. Ruimhartig hield zij zich hieraan vast, voor de rest van haar leven.
De dood liep een aantal keren een stukje met haar mee, maar deze dood maakte nooit zo’n totaal verpletterende indruk, liet haar zo wanhopig achter. Behalve toen haar moeder stierf, maar dat was weer een ander verhaal. Zover was het nog niet…..

Haar ziel begon zich weer te roeren; het was tijd om verder op het pad te gaan. Zij kreeg gedachten die zij niet eerder had gehad. Of misschien wel had gehad, maar waar zij zich in haar onnoemelijke verdriet geen tijd voor had gegund…… Want wat was dat dan eigenlijk, de dood? Ze kon het zich eenvoudig niet voorstellen dat het over zou zijn als de dood was gekomen. Want wat was dan de zin van het leven? Deze gedachten lieten haar niet meer los. Ze probeerde er met haar moeder over te praten, maar die had het over de dood van haar religie. Daar had zij niets mee. Zo was het niet; zo voelde het niet. En waar kwamen deze gedachten eigenlijk vandaan? Waarom voelde zij zich soms zo onrustig, alsof zij iets moest gaan doen? Wat moest zij dan gaan doen? Het voelde als een honger die zich diep in haar roerde en met een puntige vinger steeds over hetzelfde stukje wreef……

Zij begon te zoeken. In boeken, waar zij die kon vinden. Uiteindelijk in de bieb waar zij allang niet meer was geweest. Het leven trok aan haar; duwde haar van de ene naar de andere kant….. Soms werd zij naar een boek getrokken; of viel het gewoon uit de kast zo voor haar voeten. Het leven wilde vertellen en haar ziel wilde dat zij zou luisteren.
Het was niet tegen te houden. Zij luisterde. En zocht. En zocht nog meer. Het zou een zoektocht worden die bijna een leven lang zou duren, met vallen en opstaan. En steeds weer opnieuw beginnen. Want dat kan. En dat is het mooie. Er is altijd een morgen, er is altijd weer een nieuwe kans.